"Yani insan"
Nasıl biliyor musun,
üst üste yığıp bütün bildiklerimi, ortasından bir çivi saplamışım,
her şeyi aynı anda görüyorum, duyuyorum,
hepsinin hissettirdiği ayrı bir frekanstan batıyor etime, kemiğime,
çiviyi saplayanın da çivinin kendisinin de ben olduğumu biliyorum.
Yoluma devam edemiyorum ve yürümekte ısrar ederken üstelik.
"Kapılıp bir hevese"
Geçmişin çöplüklerinde kendine dinlence yaratmakta ısırarcı olmak hangi yaratığın en iyi bildiği iştir?
On üçüncü kattan aşağı bırakıp kendini çakılmak,
asansörden karabasandan korkar gibi korkmak,
bile bile hatanın kucağına oturmak -ki birinci tekil şahısla örneklendirebilirken-
hangimize daha uzak geliyor?
"Muhteşem bir mutluluğu ıskalayabilir"
Bu hikayeyi yazarak bitiremiyorum.
Hayaletlerimizi bir kaşık suda boğduğumuzu sandığımız her anın içinden yeni denizler yarattım.
Gittiğini izledim sonra, üstelik senin yıllardır anlattığın gidişten çok daha derinlere kazındı.
Sen de hak verirsin,
19 yaşında bir delikanlının gidişiyle,
27 yaşında bir adamın ortadan kayboluşu aynı kefenin içine konmaz.
Hangimiz haklıyız, kimin acısı daha büyük kavgasından yoruldum.
Bugün birimiz ölsek, diğerine haber verecek birilerini bulabilecek miyiz aramızda?
Birbirine zamanında ve uzunca bir zaman bu kadar yakın olan iki insanın,
şimdi bu kadar yabancı, bu kadar uzak olması termodinamiğin kaçıncı yasası?
Yine de geçmişimize bakıyorum,
iki suç ortağından başka bir şey göremiyorum hala.
Bir gelecek yaratamayacak kadar uzakta olduğumuz
ve
geçmişi değiştirecek güce sahip olmadığımız gerçeğini kucakladığımızda,
birbirimize dair neyimiz kalıyor geriye?