bundan hiç de uzak sayılmayacak bir zamanda,
nefis bir akşamüzeri,
denize yakın, ferah bir otoparkta,
evlerimize dönmek suretiyle vedalaşmak üzereyken,
ikimizin birbirimizden başka ortaklaşabildiği hiçkimsenin olmayışından olacak ki
eğer içimizden birisi ölürse diğerinin bu elim olaydan nasıl haberdar olabileceği üzerine ufak bir strateji planı geliştirme ihtiyacı hissetmiştik.
bu muhteşem planın en önemli -ve şimdilerde anladığım kadarıyla en zayıf- varsayımı birbirimizle irtibatımızın hiç son bulmayacak olmasıydı.
şu anki durumdan şikayetçi değilim,
sadece merak ediyorum;
birbirimizden tek bir haber almayışımızın üzerinden tam 40 gün geçti.
ikimizden birisinin ölmediğinden nasıl bu kadar eminiz?